‘Tingeling, daar komt de schillenboer' - Wietske Dijkstra - auteur

Maandag 30 Januari 2017

Voordat ik naar de schillenboer ga, meld ik eerst graag over Floors presentatie. Die ging namelijk fantastisch! Zij en Julia werden overladen met complimenten over de open en genuanceerde manier waarop ze het gevoelige onderwerp pedofilie hadden aangepakt en wonnen de prijs voor beste profielwerkstuk van de school (maatschappijprofielen)! En de avond werd nog mooier toen haar vriendin Zoé, die jullie vast nog kennen van de Parijse boefjes, ook een prijs won! Zij had samen met haar profielwerkstukmaatje een maatschappijkritisch schilderij geschilderd, daarop reacties gevraagd en van dat alles een prachtige film gemaakt. Foto’s van al die prijswinnaars en voor de oplettende kijker ook van de trotse ouders, zijn te zien op de site van het Sint-Janslyceum: http://www.sjl.nl/presentatie-profielwerkstukken-vwo-6/.

Dat goede bericht had ik jullie natuurlijk al eerder kunnen melden, maar het kwam er niet van. Het is de schuld van de Australian Open. Als groot tennisliefhebber en ziektewinstvanger wilde ik de afgelopen weken het liefst alle dagen voor de buis, maar ik moest dat combineren met veel andere afspraken. Zoals, bijvoorbeeld, een warme familiereünie van vaderszijde, een geo-cache debuut langs de Dommel, met Amsterdamse vriendinnen voor het eerst Moermanproof uit eten, maar ook ‘hard’lopen, wandelen, mijn tweewekelijkse ochtend ‘werken’ en heen en weer fietsen naar de EKO-plaza of biologische markt.

Een paar dagen geleden nam ik er aarzelend nog een klusje bij, te weten: visualiseren. Dat kan bijvoorbeeld door te bedenken (voor je te zien) hoe dappere witte bloedcellen de zwakke, zieke kankercellen te lijf gaan. Of je voorstellen dat de kanker een rotswand is waaraan allerlei vieze uitwassen groeien en die dan drie maal daags in gedachten schoonmaken. Zelf ben ik meer van het harmoniemodel. Mijn visualisatie bestaat er daarom uit dat ik langs kankercellen loop, die ik me, omdat alvleesklierkanker zo’n gemene is, voorstel als met schilden bewapend, steeds overal aanklop en iets zeg als: ‘Kom, laat je schild zakken en lever het in’. Dan wijs ik achter me naar het legertje witte bloedcellen die de schilden op karretjes verzamelen en wegbrengen en beloof ik de kankercellen dat als ze zich weer normaal gaan gedragen, ze gewoon mogen blijven. ‘Aha’, concludeerde Walt, aan wie ik dit vertelde: ‘Tingeling, daar komt de schillenboer’.
Tja, misschien moet ik mijn visualisatie nog wat aanpassen. Deze week staat in ieder geval in het teken van de CTscan (morgen) en de uitslag daarvan (donderdag). Spannend wat de chemo’s en misschien zelfs het nieuwe eten, wietolie en schillenboer met de tumor hebben gedaan. Ik houd jullie op de hoogte!