Hoofdmenu:
Maandag 29 maart 2010, 14.50 uur
De bel gaat. Het is Floor. Walter doet de deur open. "Hé papa", zegt ze. "Hoe komt het dat jij thuis bent?"
"Ik zal je vertellen wat er aan de hand is", roep ik van boven.
"Wat dan, wat dan?" vraagt ze met een vrolijk opgewonden stem, terwijl ik de trap afloop.
"Het is niet leuk", zeg ik ernstig en volg haar naar de woonkamer. Daar pak ik een stoel en nodig Floor op mijn schoot. Terwijl ik haar stevig vasthoud vertel ik haar van de onderzoeken van deze morgen en dat ik waarschijnlijk borstkanker heb.
Ze houdt me goed vast, tranen rollen over haar wangen. "Ga je dan dood?" vraagt ze angstig. "Dat hoeft niet", zeg ik. "Borstkanker is een van de best behandelbare kankers." Ik vertel haar wat de verpleegkundige me aan het einde van de morgen ook heeft verteld. Dat ik komende vrijdag de definitieve uitslag (van het weefselonderzoek) krijg.
"Maar je kunt er wel aan dood gaan?", vraagt ze verder. "Ja", beaam ik. "Het kán wel."
Ze kijkt me aan, huilt en roept verontwaardigd: "Dat kán toch niet!"
Ik pak haar nog steviger beet. "Maar liefje. Waarschijnlijk gaat dat helemaal niet gebeuren." Ik streel haar haar . "Maar als het gaat gebeuren, dan probeer ik zoveel liefde om je heen te weven, dat je dat de rest van je leven blijft voelen."
Naast ons vecht Walter tegen zijn tranen. Ik pak zijn hand en trek hem dichter naar ons toe. "Dat jullie dat de rest van jullie leven blijven voelen", vul ik aan.
Ik ben blij dat Walter naar huis is gekomen nadat ik hem, terug uit het ziekenhuis, op zijn werk had gebeld. Hij was bezig met zijn lunchwandeling. "Zoek maar even een plek om te zitten", had ik tegen hem gezegd. Hij wist natuurlijk dat ik die ochtend naar de mamapoli zou gaan, maar we hadden er geen van beiden rekening mee gehouden dat het dit keer werkelijk fout zou zijn. Toen ik hem door de telefoon beschreef hoe ik daar lag tijdens de puncties -
Ik vermande mezelf en zei hem dat hij niet naar huis hoefde te komen.
Dat deed hij toch.
"En mijn verjaardag?" vraagt Floor, want over twee dagen wordt ze 11 jaar. "Die gaan we gewoon vieren", zeg ik. "Op jouw kinderfeestje, komende zaterdag, weten we de uitslag. Als het niet goed is, als het borstkanker is, zullen we, lijkt me, het feestje gewoon door laten gaan. Misschien gaan we af en toe even huilen, maar dan feesten we daarna weer verder."
"Mama", zegt ze een half uurtje later, als we allemaal alweer andere dingen aan het doen zijn. De tranen stromen over haar wangen. "Je zou 102 worden."
"Ach liefje" zeg ik, terwijl ik haar natte gezichtje tegen mij aandruk. Een antwoord heb ik niet, ik kan alleen beamen dat we die leeftijd voor mij bedacht hadden. Mijn moeders oma is 96 jaar oud geworden. Mijn eigen oma werd 98. Daarom denken Floor en ik dat mijn moeder 100 word, ikzelf dus 102 (en Floor 104).