Hoofdmenu:
Vrijdag 14 april 2017
Zo eufoor als ik drie weken geleden was, toen ik jullie schreef over mijn laatste bestraling en de stralende lentezon, ben ik niet meer geweest. Dan weten jullie dat alvast.
Wel ben ik sindsdien drie keer op bezoek geweest op mijn werk en heeft mijn radiotherapeut mij wekelijks gebeld. In antwoord op haar vraag hoe het met me gaat, meldde ik een week na de laatste bestraling dat ik wat meer pijn had, maar tegelijkertijd ook meer honger – en dat was natuurlijk goed. De tweede keer, twee weken na de laatste bestraling, zei ik onomwonden dat het niet goed ging. Méér pijn en schrikbarend minder kilo’s en kracht. Mevrouw Bruynzeel, niet voor niets onze favoriete radiotherapeut, zei dat ze dat voor mij heel vervelend vond, maar dat het niet uitzonderlijk is. ‘We zitten nog in de acute periode na de bestraling. Soms zie je na één of twee weken al verbetering, soms duurt dat langer. Het is heel erg zonde voor u, maar tegelijkertijd ook heel normaal en zeker geen reden om het hoofd te laten hangen.’ Dat was goed om te horen. Ik zette de onvermijdelijke fantasieën over uitzaaiingen uit mijn hoofd en concentreerde me op het eten van eiwitten, eiwitten en eiwitten. De inmiddels door ons ingeschakelde diëtiste had namelijk uitgelegd dat als je teveel afvalt, je lichaam je spiermassa opeet, en om nieuwe spiermassa te krijgen, moet je heel veel eiwitten eten. Dus negeer ik Moermans adviezen en prop me vol met kip, vis, kwark, chocomelk en zelfs magnums. Afgelopen woensdag, tijdens het derde telefoontje van mijn radiotherapeut, kon ik haar eindelijk een lichte verbetering melden. Ik vertelde dat ik weer een uur kan wandelen en minder pijn heb. Morgen hoop ik zelfs een tenniscompetitiewedstrijd te spelen. Maar misschien doe ik dat helemaal niet. Mijn geest heeft de laatste tijd niet bijster goed in de gaten wat mijn lijf wel of niet aankan. Soms moeten er de hele dag door dutjes gedaan worden. Soms heb ik aan een paar powernaps al voldoende en blijft er tijd over voor andere activiteiten.
De viering van mijn verjaardag bijvoorbeeld. Op het laatste moment besloot ik daarvoor – op bescheiden schaal – een partijtje te organiseren. Met dank aan de kookkunsten én het gastvrouwschap van vriendinnen en familie, heb ik daaraan, zonder zelf een stap te hoeven zetten, véél genoegen beleefd. Voor het eerst beluisterde ik het gezongen ‘Lang zal ze leven’, met tranen in mijn ogen. En nooit eerder had ik zóveel bloemen staan!
Die stonden nog in volle glorie toen Floor, net als ieder jaar zes dagen na mij, jarig was. Ze werd achttien en heeft dat, omdat de 31e maart middenin haar toetsweek viel, het weekend daarna blij en uitgelaten gevierd met trouwe vriendinnen. Sindsdien pronkt in onze kamer een prachtig schilderij van Floor, gemaakt door haar vriendin Zoé.
In de toetsweek haalde Floor goede cijfers en ze voegde daar afgelopen woensdag weer een nieuw succes aan toe. Ondanks ondragelijke hoofd-