Hoofdmenu:
Donderdag 16 september 2010
De mijlpaal is bereikt. Gisteren is de laatste chemo ingedruppeld. Stefan heeft de naald er weer perfect ingeprikt, er is niets van het kostbare gif gelekt, ik ben zowel heen als terug via de trap naar de vijfde verdieping gegaan. So far, so good.
Omdat we een kwartiertje moesten wachten voordat er een bed vrij was op de vijfde, zijn we even twee verdiepingen lager bij Walters moeder langs geweest. Zij ligt sinds twee weken in het ziekenhuis en was er een week geleden zeer slecht aan toe. Inmiddels gaat het gelukkig -
Ander akkefietje was een licht gezwollen linkerenkel. De oncoloog vond het raadzaam om, direct na afloop van de chemo, een echo te maken om trombose uit te sluiten. Ongerustheid over het nog komende onderzoek en de fikse duf-
In de kelder troffen we de radioloog die we vorige week hadden gezien toen we met Walters moeder mee gingen voor een echo en die we ook in april al hadden gezien, toen hij mijn lever controleerde op uitzaaiingen (en die niet zag). Ook gisteren kon hij de gevreesde trombose (gelukkig) niet ontdekken in mijn been.
Voor de zekerheid keek hij ook nog even naar mijn rechterarm, die sinds een paar dagen is opgezwollen. Van trombose is geen sprake. Het is hoogstwaarschijnlijk de oedeemarm waarvoor ik steeds gevreesd heb en die na een okselkliertoilet op de loer ligt. Op advies van mijn fysiotherapeute had ik me afgelopen dinsdag al een steunkous laten aanmeten, die over drie weken geleverd wordt. Evenzogoed dinsdagavond toch de geplande GD-
Rest nog één trombose-
Die steunkousen (voor arm of been) zijn alleen in huidkleur en zwart te verkrijgen. Jammer eigenlijk hè. Anders neem je natuurlijk vlammend rood of felgeel. Was ik de komende jaren blijvend vanuit de verte te herkennen, zoals je nu aan mijn lapjes en hoeden ziet dat ik eraan kom. Maar die gaan er over een maand of twee, drie (vier) weer af want dan heb ik, hoop ik, mijn eigen haar weer terug (joepie!). Ook die tattoepuntjes zijn geen herkenningspunt in de verte. Die zie je pas en met moeite, op een paar centimeter afstand.
Zo zie je maar. Destijds kreeg ik de wijzers niet teruggeduwd, maar ik zie ze nu weer de goede kant op draaien, van de chemo weg. Steeds verder en verder.