De uitslag - Wietske Dijkstra - auteur

Woensdag 16 november 2016

De Kampina is een natuurgebied dichtbij Boxtel waar ik, tot vanmorgen, nog nooit had gewandeld. En dat zou ik normaal gesproken, in dit druilerige weer, ook niet gedaan hebben, als we voor de uitslag niet naar de ziekenhuislocatie in Boxtel hoefden te gaan en we met Floor niet hadden afgesproken dat we haar rustig voor haar toets zouden laten leren en elkaar pas daarna weer thuis zouden zien. Ja, beste lezer, als journalist heb ik vanzelfsprekend geleerd om direct met het nieuws te beginnen. Maar in dit geval is dat zo weinig aansprekend, dat ik een andere volgorde kies.

Want tja. De kaarsjes, het bidden, het duimen en denken-aan hebben er helaas niet voor kunnen zorgen dat de afwijking in mijn alvleesklier ‘slechts’ een ontsteking is. In dat geval had ik me overigens wel wat ongemakkelijk gevoeld – al die ophef en overweldigend hartelijke reacties voor niets. Maar dat ongemak had ik er vanzelfsprekend héél graag voor over gehad!
Ook is het géén uitzaaiing van de borstkanker.
Nee.
Het is een kwaadaardige alvleesklierkanker, die zich voor een belangrijk deel om de bloedvaten heen heeft genesteld, waardoor ik niet geopereerd kan worden.
Globaal kon de MDL (maag-, darm-, lever-)arts mij vanmorgen over eventuele behandeling zeggen dat met een chemo geprobeerd kan worden het proces af te remmen. Tweede mogelijkheid is deelname aan een onderzoek (waarbij altijd ongewis is of je de onderzochte behandeling zult krijgen) waarin chemo gecombineerd wordt met bevriezing van de tumor. Maar zij kon mij over deze twee behandelvoorstellen verder weinig vertellen. Ze verwees me naar mijn (borstkanker)oncoloog, degene die mij twee weken geleden het slechte nieuws als eerste bracht. Hopelijk heb ik met haar binnenkort een afspraak. De MDL-arts belde haar al tijdens ons gesprek vanmorgen en zelf heb ik vandaag ook al met de afdeling gebeld, maar op dit moment is nog niet bekend wanneer ik mijn oncoloog zal zien. Dus over óf en welke behandeling ik zal volgen, kan ik nu nog niets schrijven.

Alleen dat het echt een mooie wandeling was, door de Kampina. Een route van 4 km namen Walter en ik, over smalle, drassige, maar goed gemarkeerde paden, gedeeltelijk langs De Beerzen, een beekje met stroomversnellingen. We zagen bijzondere paddenstoelen en een heel klein vogeltje, waarvan ik de naam natuurlijk niet weet. Regen op mijn capuchon en het puntje van mijn neus, met waterdichte schoenen voorzichtig rond de plassen balanceren en kletsnatte broekspijpen krijgen. Jullie begrijpen: ik ben nog aan het leven!