Hoofdmenu:
Vrijdag 28 mei 2010
"Er zijn er die fluitend door de chemokuur komen", zei mijn oncoloog vanmiddag. "Maar", voegde ze daar onmiddellijk met een ernstig-
Mijn chemokuur start komende donderdag, 3 juni. Die dag krijg ik in het ziekenhuis gedurende ongeveer twee of tweeënhalfuur drie verschillende soorten chemo (Docetal, Adriamycine en Cyclofosfamide, afgekort: TAC) via het infuus toegediend, daarna naar huis en drie weken later (in mijn geval drie weken min een dag, want daarna wordt woensdag mijn vaste dag) krijg ik het tweede infuus. Drie weken daarna weer, enz., totdat het zes keer is gebeurd.
Mijn overlevingskansen stijgen met 27% door deze chemokuur. Dat is een dusdanig hoog percentage dat ik er niet aan ontkom vindt mijn oncoloog en dat ben ik wel met haar eens. Bijkomend aardigheidje is dat de neuroloog, die ik vorige week bezocht vanwege mijn MS, wist te melden dat zo'n chemokuur ook een heel goed medicijn is tegen die ziekte. (MS wordt immers -
De resterende dagen tot de start van de chemo wil ik blijven fluiten. En bovendien nog een paar keer hardlopen, dat is me de afgelopen anderhalve week goed bevallen (en goed af gegaan).
Of ik daarna tot het selecte groepje behoor dat zich fluitend door de chemo slaat, zou een mooi wonder zijn. Net zo'n wonder als het zou zijn als ik, tot aan de laatste chemo, kan blijven hardlopen. (Een wetenschappelijk wonder, zo meldde mijn oncoloog, die tegen hardlopen tijdens de chemoweken geen enkel bezwaar heeft.)
Voorlopig heb ik helemaal geen zin in donderdag, wie helpt er mee de wijzers terug te duwen?