Hoofdmenu:
Vroeger waren er in mijn wereld alleen duiven die koerden. Tegenwoordig heten Koerden Peshmerga’s en strijden ze tegen bloeddorstige Islamieten.
Vroeger werd ik van een uurtje of anderhalf hardlopen nooit echt moe. Zaterdag hobbelde ik na ruim honderd minuten uitgeput onze straat weer in. Daar zitten natuurlijk de nodige jaren – en een multiple sclerose – tussen. Maar toch. Vier weken geleden, vlak na onze vakantie, kwam ik na honderd minuten stukken frisser over de streep.
De oplossing is waarschijnlijk om de komende dertien dagen – tot aan de DamtotDamloop – weer vakantie te houden. Uitslapen, beetje lezen en luieren, af en toe een loopje en ff geen dagen waarop behalve werken óók ‘s avonds nog een ouderavond of een tenniswedstrijdje op het programma staan.
Gevaarlijke hobby: dat tennissen. Het is de sport waar Janien en ik elkaar van kennen (en dan vooral van de jeugdcommissie). Drie maanden geleden besloten we allebei de DamtotDamloop te rennen. We startten enthousiast met de voorbereidingen, zochten en vonden sponsors en waren samen teleurgesteld toen het shirt dat we als MamaCashteam gaan dragen, niet roze, maar mintgroen bleek.
Afgelopen zaterdag, tijdens dezelfde clubkampioenschappen als waarvoor ik deze week drie avonden in actie mag komen, speelde Janien een heroïsche enkel tegen de vrouw van de toernooileider. Na een eerste gewonnen set wist ze, ondanks de ‘vijandelijke’ toejuichingen van het massaal toegestroomde publiek, een 5-
Sindsdien kan ze niet meer lopen. Tenzij er nog een wonder gebeurt, gaan we de 21e september dus niet samen in ons mintgroene shirt van start. Vandaag kwam de laatste informatie van de organisatie binnen. Het team van Mama Cash start om 13:56 uur, in startvak 8 -
De voorpret is begonnen, ik ben een bofkont. Mijn voeten kunnen nog rennen. Ik krijg geen chemo (meer) ingespoten – zoals mijn zus die vandaag haar zesde kreeg, met nog twee te gaan. Ik eet alle verbruikte calorieën er met veel genoegen bij, terwijl in Bangladesh ruim 1600 textielwerkers in hongerstaking zijn, omdat ze al drie maanden geen loon meer kregen. Met steun van Mama Cash strijdt het Garment Workers Unity Forum daar tegen de gevaarlijke arbeidsomstandigheden voor textielwerkers.
Het enige wat ik hoef te doen is me, op 21 september, rustig laten wekken door het vredige duivengekoer rond ons huis op de stille zondagmorgen. Hetzelfde gekoer dat mij vroeger op vele weekendochtenden heeft gewekt en steeds de voorbode bleek van grootse sportprestaties.