Een heel ander geluid - Wietske Dijkstra - auteur

Vrijdag 5 mei 2017

Woensdag schreef ik jullie over een tumor die, vanuit het midden van mijn rug, mijn buik uit kwam groeien. Voorwaar een akelig vooruitzicht.

Gistermiddag sprak ik telefonisch met dokter Bruynzeel, mijn bestralingsarts in het VU mc, mijn favoriete bestralingsarts, en zij zei dit:

‘Het zou me heel erg verbazen als die tumor zoveel groter is geworden. Het lijkt me heel stug dat je door een buik heen daarvan iets kan voelen.’ Ze zei er nog bij, mogelijk uit coulance voor mijn oncoloog, dat ze ‘ook niet kan zeggen dat het niet kán’.

Maar zij vindt het onwaarschijnlijk. Tijdens de bestraling heeft dokter Bruynzeel de tumor via de MRI steeds in beeld gehad en toen heeft ze geen vergroting gezien. ‘Het zou betekenen dat de tumor, óndanks de bestraling, de afgelopen zes weken zo is gegroeid.’ Dat is onlogisch omdat, in de zes weken tussen de laatste CT-scan (eind januari) en de eerste bestraling (begin maart), de tumor weinig is veranderd. De oncoloog heeft daarmee al helemaal geen rekening gehouden want zij heeft, wist dokter Bruynzeel, de CT-scan niet bekeken.

Mijn onvolprezen bestralingsarts kortom, denkt dat het gebied rondom de tumor helemaal geïrriteerd is geraakt door de bestralingen en dat ik de pech heb dat die bijwerkingen langer doorlopen. En dat mijn oncoloog woensdag mogelijk een luchtbel in de darmen heeft gevoeld.

We gaan er van uit dat de bijstelling in het medicijnenschema mij de komende weken goed op de been houdt. De datum van de CT-scan laten we voorlopig op half juni staan. Dokter Bruynzeel blijft me wekelijks bellen en mocht daar aanleiding voor zijn, vervroegen we de CT-scan alsnog.


Leven in het hier en nu en bij de dag! Dat moderne levensmotto had ik me sinds woensdag weer extra ingeprent. Het beeld van zo’n uit de buik groeiende tumor liet immers weinig andere mogelijkheden. Maar ik vind het nu toch wel heel heerlijk het perspectief weer wat te kunnen verruimen met, bijvoorbeeld, bestralingssuccesverhalen.