Hoofdmenu:
Donderdag 3 juni 2010
Vandaag had ik mijn eerste chemokuur en het is me alleszins meegevallen!
Het infuus is niet gaan lekken -
Mijn angst voor het infuus komt door de keren dat ik misgeprikt werd en het infuus gelekt heeft. Zo’n lekkage moet je bij die giftige chemo echt niet hebben. Ook vandaag ging de eerste prikpoging mis, maar de aardige verpleegster haalde er toen direct de beste prikker van de afdeling bij: Stefan.
"Dan moet er toch altijd een man bijkomen", reageerde Walter prompt.
Stefan vond een goed vat, prikte daar middenin en bleef mij vriendelijk bevestigen dat het infuus goed zat, ook nadat dat ik dat drie keer (of was het acht keer?) had gevraagd.
Toen het infuus na het rode chemo-
Het was ook een genoegen om te zien hoe Walter -
Na afloop (het duurde van ongeveer 10.30 tot 14.00 uur) kon ik zonder problemen naar de auto lopen, hoewel het voelde alsof ik net uit een draaimolen gestapt was. "Dat kan ook komen omdat je net gelegen hebt", opperde Walter, "of omdat je iets moet eten en, of, misschien toch ook wel door het goedje dat je ingedruppeld hebt gekregen." Daar moesten we om lachen.
Bovendien weet hij best dat zo'n chemo iets met je kan doen, want telkens als ik in het eerste uur na onze terugkeer blij en opgetogen zei dat het me alles meevalt, zei hij dat ik niet te vroeg moet juichen en het even moet afwachten.
"Dat is ook zo", beaamde ik, "maar het begin is veelbelovend".
Inmiddels loopt het tegen zessen. Ik heb een paar pittige uurtjes achter de rug, waarin het draaimolengevoel sterk overheerste. Dat is eigenlijk nog steeds zo, maar dit typen maakt het niet erger. Afleiding helpt kennelijk ook.
Hopelijk raakt die draaimolen morgen, of overmorgen -