Hoofdmenu:
Zondag 19 december 2010
De fysiotherapeute, met wie ik al een half jaar lief en leed deel, zei deze week: "Ik ga je loslaten." De kous (om mijn arm) mag uit en zonder dat ik er om vroeg, vervolgde ze: "Probeer ook maar weer eens te tennissen"!!
De riekende rommel onder mijn vingernagels is verdwenen, dankzij dagelijkse biotexbadjes. De nagels zitten alleen nog halflos en dragen een nicotinebruin kleurtje, maar dat laatste ziet niemand, dankzij felrode nagellak.
Mijn wenkbrauwen en wimpers zijn alweer voor een groot deel aangegroeid; komende week meld ik mij officieel (voor 30% -
Kortom: het kankerjaar zit er bijna op.
Bijna, omdat er nog twee weken te gaan zijn tot 2011.
En bijna, omdat er nog méér en langer, haar moet groeien op mijn hoofd. (Over die trage groei zal ik, vrees ik, tot in het nieuwe jaar blijven kankeren -