Vrijdag 18 juni 2010
Gisteren heeft Floor (11) mijn haar geknipt.
Ik haalde handen vol haren uit mijn haar en vreesde dat er binnen een paar dagen te weinig over zou zijn om nog te knippen. Valt reuze mee. De korte coupe die Floor, samen met Driek (9) - die altijd op donderdag na school bij ons is -, er in heeft geknipt, staat nog in volle glorie op mijn hoofd.
De kapsalon was in de tuin. Ik op een krukje, Floor met de kam en schaar ernaast, de afvalbak op haargooiafstand. Driek maakte foto's die ik dan vervolgens, bij wijze van spiegel, te zien kreeg. Bovendien gaf Driek - die zelf net bij de kapper was geweest - aanwijzingen. "Volgens mij moet je de kam gebruiken, kijk zo." Floor: "Oh ja, als jij die kam nou vasthoudt - goed vasthouden hè! - dan ga ik knippen." En: "Hé Driek, moet je kijken, het staat hier helemaal bol, hoe krijg ik dat nou weg?" Na kort overleg achter mijn oor, waar de bolling zich voordeed, knipte de schaar weer verder.
We bleken ook nog een echte tondeuse in huis te hebben waarmee Walter - nadat Driek en Floor het werkstuk met veel gel hadden afgemaakt - een paar 'happen' op mijn achterhoofd heeft weggepoetst.
Floor was best tevreden over het resultaat, maar toen ik haar gisteravond bij het tennis kwam halen, zonder hoed, pet of pruik, reageerde ze geschrokken: "Mama, je zou toch iets op je hoofd doen".
Het is ruim twee weken geleden dat de eerste chemokuur bij mij werd ingedruppeld. Het draaimolengevoel heeft een paar dagen aangehouden. Niet overheersend, goed te doen. Zoals ook de andere bijwerkingen - waaronder oorsuizingen, pijnscheutjes in botten en spieren, diarree, me gammel voelen en een brakke smaak in mijn mond - me zijn meegevallen. Ik heb ze met verwondering en interesse geregistreerd en ze deden zich vooral de eerste en tweede week voor. Inmiddels lijkt alles alweer zo goed als normaal.
Het heeft me er in die tijd ook niet van weerhouden om - zoals me vanuit het ziekenhuis was geadviseerd - veel te bewegen. Na vier dagen heb ik mijn hardlooproutine (twee a drie keer per week een rondje van minimaal vijf kilometer) weer opgepakt. Het gaat langzamer, maar het gaat en dat is fijn. Op de andere dagen zorg ik dat ik een wandeling of fietstocht maak. Minimaal een half uur per dag stevig bewegen zeiden ze, en daar houd ik me graag aan!
Komende woensdag krijg ik mijn tweede portie gif (chemo) ingedruppeld. Daarna nog vier te gaan, met steeds drie weken tussenpauze.
"Iedere volgende keer wordt het slechter hè", zei een oud-collega, die me het nieuws van de borstkanker en mijn eerste ondergane chemo op straat wist te ontfutselen.
"Dat", reageerde ik met stemverheffing, "wil ik niet horen".