Hoofdmenu:
Maandag 6 Maart 2017
Jullie willen nu zeker weten hoe de eerste bestraling is gegaan?
Ja, dat zou ik zelf ook wel willen weten! In aanmerking genomen dat ik gewoon naar Amsterdam ben afgereisd, acht buisjes bloed heb laten prikken en mezelf heb laten installeren in de MRIdian. En dat is ook geen kattenpis. Via een wankel krukje op een hoog, smal britsje stappen waar ik op mijn rug moest liggen, met mijn armen stijf boven mijn hoofd en voeten precies in steunen. Twee laboranten liepen ondertussen af en aan met handdoeken om mijn knieën en armen comfortabeler in positie te brengen. Daarna werd ik in de nauwe scanbuis geschoven waarin ik naar verwachting een uur zou moeten blijven. Eerst zouden ze twee scans maken en daarna zou de arts de organen intekenen. Dat kon ik volgen via een spiegeltje boven mijn hoofd, gericht op een beeldscherm. Na het tekenen zou het echte bestralen beginnen. Dan zou ik op dat beeldscherm mijn omcirkelde tumor zien en zodra ik die ‘cirkel’ met mijn ademhaling binnen een andere markering kon sturen, zou de bestraling starten. Op die momenten namelijk, zouden de stralen zo min mogelijk andere organen beschadigen.
Maar zover is het vanmiddag niet gekomen. Na ruim een half uur, toen ik meende dat de boven mijn hoofd afgeknelde armen voor immer buiten gebruik zouden zijn, werd ik uit de nauwe MRIbuis gerold en mocht ik mijn armen naar beneden doen.
‘Is er al bestraald?’ vroeg ik verbaasd.
‘We gaan niet bestralen’ antwoordde één van de laborantes. Ze legde uit dat de organen deze keer anders lagen, dat mijn maag groter was. Nadat ik me omgekleed had, kregen Walter en ik een uitgebreidere toelichting van de dienstdoend arts. Ze toonde een afbeelding van de vorige keer, waarop mijn maag een klein rondje was, en een afbeelding van vandaag, waarop mijn maag het halve scherm besloeg. Ze legde uit dat ze zo min mogelijk straling door de maag willen laten gaan, maar in dit geval zou het dan via de nieren moeten, en ook die organen willen ze natuurlijk sparen. Daarom had ze besloten het vandaag niet door te laten gaan.
Mij was verteld dat ik twee uur tevoren niet meer mocht eten en dat had ik braaf gedaan. Maar daarvóór had ik een flinke kom soep en nog een boterham naar binnen gewerkt. De arts verwachtte dat het de soep is geweest.
‘Dat heeft veel volume, maar vult niet zo.’
Desgevraagd zei ze stellig dat die grote maag niets met de kanker van doen had. Wijzend op het scherm zei ze, op een toon alsof wij dat er ook aan konden aflezen: ‘Kijk, het loopt gewoon goed door’. Ook is geen extreme groei van de tumor te zien. In antwoord op mijn vraag daarnaar zei ze dat de omvang ongeveer hetzelfde is gebleven.
Mijn volgende bestraling zou ik komende donderdag krijgen, en op die dag is nu mijn eerste bestraling gepland. Vanzelfsprekend zal ik dan langer van tevoren niets eten en al zeker geen soep.
Voordeel is (er lijkt altijd een voordeel te zijn), dat ik nog wat beter kan wennen aan de opnieuw opgevoerde dosis morfine. Want ook al is de tumor volgens de artsen niet zichtbaar gegroeid, de pijn neemt hand over hand toe. Gelukkig zijn de mensen die ik over extra medicijnen raadpleeg (zondag de huisartsenpost, vandaag een verpleegkundige van het JBZ), vrij relaxed over het ophogen van de dosis en het voorschrijven van weer een nieuwe pijnstiller. Dus slik ik lustig door. Zoals ik ook ‘loestig’ (fonetisch Oostenrijks) en ‘locker’ (losjes) de afgelopen week pistes ben afgegleden. Gevuld met (toen nog) wat minder morfine, ging het boven verwachting, ook al was ik regelmatig het slakje – degene die het laatst beneden is.
We hadden bijna steeds prachtig weer en verkeerden in het goede gezelschap van de familie van Zoé, die jullie al kennen van het raften, Parijs en de mooie werkstukken. Zo’n week in Oostenrijk was een heel prettige manier om de laatste-