Hoofdmenu:
Donderdag 10 Maart 2017
Vandaag zat mijn maag niet in de weg! Gaandeweg de 50 minuten die ik in de nauwe MRIdian lag, werd ik steeds blijer. Eerst van het bericht in mijn koptelefoon dat het er allemaal goed uitzag en de bestraling dus gewoon door kon gaan. En vervolgens van de opbeurende boodschappen dat ik het ‘heel goed doe’, dat ik ‘al op een kwart ben’, ‘op de helft’, op ‘driekwart’, en: ‘in de laatste minuut’.
Op het scherm volgde ik het groen afgebakende plekje naast mijn wervelkolom, dat op het ritme van mijn hartslag lichtjes heen en weer leek te zweven. Het groene plekje paste steeds verrassend goed binnen de rode markering. Met mijn adem hoefde ik daarvoor niet eens zoveel te doen. Alleen als ik voorzichtig een nieuw wolkje inhapte, raakte het groene stukje even buiten het rode vlak. Maar zodra ik mijn adem opnieuw vasthield, viel het rode lijntje weer samen met het groene.
Na afloop, buiten de nauwe buis en met mijn armen naar beneden, werd ik alleen maar vrolijker. Ik had me voorbereid op nieuwe onvoorziene problemen die verdere bestraling in de weg zouden staan. Maar nu lijkt het scenario van geslaagde bestralingen, gevolgd door (vele?) maanden van prettig en pijnloos leven, ineens aangenaam reëel.
Dat lijkt een klein wonder, vergelijkbaar met het Mirakel van Barcelona van gisteravond. Dat de scheidsrechter van die wedstrijd zich liet misleiden door schwalbes van Neymar en Suares, doet daar niet aan af. Zelfs snoekduiken en soepmagen vormen geen belemmering voor succes!