Woensdag 18 Januari 2017
‘Och vrouwke’, zei de verpleegster die me gisteren met toegeknepen ogen op bed zag liggen, ‘je hebt het niet breed hè’. Ik opende een oog en zei: ‘Als jullie allemaal vergif in ons gooien, kun je toch niet verwachten dat we dat blijmoedig tot ons nemen?’ Ze keek verbaasd. ‘Ik zie dit zelden’, zei ze en dat verraste mij dan weer.
Nu lijkt het alsof het een zware bevalling was, mijn vierde chemo, maar dat viel best mee. Stil liggen met de ogen dicht doet mij geen zeer. Het uitspugen van wat ‘speekselvloed’ (dat is de officiële benaming in de lijst met bijwerkingen) luchtte lekker op en leidde niet tot verdere misselijkheid. Op dat moment was Floor - die me in het ziekenhuis had opgezocht – gelukkig alweer naar huis. Op 5 december, tijdens de eerste chemo, liep dat voor haar slechter af. Die keer had ze haar hand per ongeluk even gesteund in zo’n halfvol gespuugd bakje dat verdekt op het bed stond. De reactie van het bijna achttienjarige meisje valt te raden: ‘ÈÈH IEUWH!!!’
Nee, gisteren ging het verder prima. Gewoon ’s middags langzaam op eigen benen het ziekenhuis uitgewandeld. Dat wandeltempo was vanmorgen alweer een stuk hoger tijdens een fris rondje om de Oosterplas en ik verheug me al op de fietstocht morgen naar het ziekenhuis om mijn laatste gifcassette te ontkoppelen. Van misselijkheid verder geen enkele last meer gehad, dus alles verder goed!
Wie weet is dat ook dankzij mijn nieuwe eetstijl. Mijn oudste zus, die twee jaar geleden borstkanker kreeg, heeft haar eet- en drinkpatroon sindsdien drastisch veranderd en zij heeft mij de afgelopen maanden tijdschriften gestuurd en onlangs ook een boek geleend, waarin ik maar eens ben gaan lezen. Vervolgens besloot ik mijn voormalig huisarts, die tegenwoordig nog incidenteel spreekuur houdt als homeopathisch/orthomoleculair arts, te consulteren.
‘Van de mensen die rigoureus zijn overgestapt naar anders eten, hoor ik alleen maar dat ze zich veel beter zijn gaan voelen’, zei hij. ‘Er zijn geen bijwerkingen zoals bij chemo, operatie of bestraling.’ Die boodschappen gaven me vorige week het laatste zetje en sindsdien probeer ik Moermanproof te eten. Er zijn allemaal verschillende lijsten en berichten op internet over hoe zo’n dieet er in de huidige tijd nou precies uit moet zien, dus daar ben ik nog wel even op aan het puzzelen. Gelukkig is Walter, zij het met een portie scepsis, met mij mee aan het zoeken naar kankerwerende groenten, kruiden en noten en hun bereidingswijze. En ondertussen bijt ik me door probeersels als volkorenpizza’s met zwart geblakerde zelfgemaakte tomatensaus heen en pijnig m’n hoofd over het wel of niet opwarmen van het enorme stuk overgebleven pompoen-boerenkooltaart, waarin dat heel dure amandelmeel is verwerkt. Gisteravond heb ik, na de chemo én een door Walter bereide Moermanproof-maaltijd, nog met veel genoegen zitten snoepen van mijn zelfgemaakte appelmoeskoekjes. Dat is het mooie van die suikerloze producten, je grijpt er nooit naast, want het grootste (en jongste) koekjesmonster in huis laat ze ongemoeid... Ook geniet ik van het onbespoten zuurdesembrood met dito roomboter en kaas. Dat vond ik vroeger, op de biologisch-dynamische boerderijen waar mijn ex woonde en werkte, ook al zo heerlijk. Aan maag en darmen voelde je direct dat er iets goeds naar binnen rolde. Maar zelf was ik steeds te zuinig om de exorbitante prijzen voor die ecologische producten te betalen. Nu niet meer, de portemonnee staat wagenwijd op en ik koop het hele Eko-Plaza leeg!
Cornelis Moerman (1893 – 1988) overigens, is de naam van een huisarts die een beroemd en verguisd dieet-met-supplementen tegen kanker ontwikkelde. Dit meld ik even voor de jongste lezers. Toen ik afgelopen vrijdag mijn collega’s een ochtend van hun werk kwam houden, ontdekte ik dat degenen onder de veertig de naam Moerman niet kenden. Terwijl oudere collega’s, zo van mijn leeftijd, moeiteloos begrepen waarover ik het had. De term ‘oudere’ is hier overigens misplaatst. Sinds mijn diagnose hebben alle artsen tegen mij, een 54-jarige vrouw, steeds gezegd: ‘U bent nog jong’.
Deze jonge alvleesklierkankerpatiënt is kortom druk bezig met voeding, acupunctuur en afspraken maken met alle verschillende artsen en ziekenhuizen. Het Blue-Monday-gevoel, dat jullie afgelopen maandag mogelijk is overvallen, heb ik niet beleefd. Wel heb ik stiekem verlangd naar de dagelijkse sleur van werk en leven waarin alles gewoon is.
Floor staat daar gelukkig nog wel middenin en verzorgt morgenavond (donderdag 19-1), samen met haar vriendin Julia, van 20.40 tot 21.05 een discussiebijeenkomst over hun profielwerkstuk, in lokaal 1.31 van het Sint-Janslyceum. Hun begeleidend docent is heel lovend over dit werkstuk met als onderwerp pedofilie. Ook alle andere leerlingen van VWO 6 presenteren morgenavond hun werkstukken (http://www.sjl.nl/agenda/). Voor wie in de buurt woont en tijd en zin heeft: Weest welkom!