Nog maar één te gaan - Wietske Dijkstra - auteur

Donderdag 26 augustus 2010

Met de titel van dit stukje loop ik natuurlijk op de zaken vooruit, maar het begint toch werkelijk op te schieten.
Gisteren de vijfde chemo ingedruppeld gekregen.

Vooraf waren er nog een paar beren op de weg, zoals een roodpaarse streep op mijn linkerarm, die me verder weinig last bezorgde.
Twee weken geleden belde ik toch maar even naar het ziekenhuis. "Nee, dat heeft niets met de chemo te maken", meldde een oncologisch verpleegkundige stellig. "Daarvoor moet u maar naar de huisarts."
Maar de huisarts zei, na bestudering van de arm: "Het is een ontsteking van een lymfevat, veroorzaakt door de chemo."
‘Hoe moet dat dan met chemo nummer 5?’, vroeg ik me af en belde opnieuw naar het ziekenhuis. De oncologisch verpleegkundige die me nu te woord stond beaamde direct dat die streep een gevolg was van de chemo. "Misschien kan in die arm niet geprikt worden", zei ze bovendien. "In dat geval prikken we rechts."
"Wat", riep ik. "Dat mag niet!" (Alle lymfeklieren in die oksel zijn immers weg, iedereen heeft me op het hart gedrukt me in die arm nooit meer te laten prikken!)
"Bij hoge uitzondering kan het wel", suste de verpleegkundige, "dat beoordeelt de oncoloog".
Dit weekend dacht ik: ‘Aan me nooit niet. Er wordt in die rechterarm niet geprikt!’
Daarom maandag, op de terugreis van onze vakantie, opnieuw naar het ziekenhuis gebeld en nog voor diezelfde middag een afspraak met mijn oncoloog geregeld. Zij bekeek de arm en zei: "Het valt mee, de ontsteking van dit bloedvat."
"Bloedvat?" vroegen Walter en ik in koor. "Het was toch een lymfevat?"
"Ach ja", zei de oncoloog laconiek. "Je kunt niet door de huid heen kijken hè." Volgens haar was er, ondanks deze lichte ontsteking van het 'vat', geen bezwaar om gewoon in de linkerarm te prikken.

De tweede beer op de weg, namelijk fikse pijn in mijn vingernagels, bleek ook geen obstakel. De oncoloog verzekerde mij dat die nagelpijn los staat van de neuropathie (gevoelloosheid) in mijn vingertoppen waar ik de vorige keer over schreef en die - als je pech hebt - na de chemo niet verdwijnt. De pijnlijke (en bruin wordende) nagels behoren ook tot de bijwerkingen, maar staan los van die neuropathie en verdwijnen zeker weer na de chemo - ook al kan het even duren. Dus opnieuw geen reden om de chemo niet te krijgen of de dosis te verminderen.

"Heel fijn dat het gewoon door kan gaan", zei Walter toen we maandag het ziekenhuis uitliepen. Zelf voelde ik die blijdschap maar ten dele. Stiekem had ik toch gehoopt dat ze zou zeggen: "Tja mevrouw Dijkstra, we houden het bij vier kuren. Het is zo wel mooi geweest."

Dat hoopte ik natuurlijk ook omdat ik wist dat Stefan, de man die nu al vier keer feilloos het infuus heeft aangeprikt, deze week op vakantie is. Gelukkig zijn mijn zorgen gisteren weggenomen door Jolanda (de verpleegkundigen op deze chemo-afdeling stellen zich alleen met hun voornaam voor). Zij prikte net zo feilloos en is even aardig.
Heel leuk was ook dat Floor nog even in het ziekenhuis is geweest en met ons mee terug gefietst is.
Ik heb, net als de vorige keer, niets gegeten in het ziekenhuis en dat werkt heel goed. Vorige keer ben ik amper misselijk geweest en deze keer ben ik dat ook nauwelijks. Alleen wat duizelig en moe.

Nu dus werkelijk nog maar één te gaan.
De komende drie weken heb ik weer het normale na-de-chemo-programma. Dat wil zeggen: over een dag of vier hoop ik het hardlopen weer op te pakken - waarbij 'hard' met een flinke korrel zout genomen moet worden.
Verder ga ik in de derde week zoals steeds (behalve de afgelopen keer omdat we op vakantie waren) een paar ochtenden werken - waarbij 'werken' ook met een korreltje zout genomen moet worden.
Bovendien heb ik me opgegeven voor de clubkampioenschappen! Halverwege de week van dat interne tennistoernooi krijg ik mijn laatste chemokuur, maar de organisatie probeert om mijn wedstrijden (GD met Walter) in het eerste deel te plannen, zodat ik toch mee kan doen. Vind ik wezenloos leuk. Met hoeveel korrels zout mijn 'tennissen' tijdens dit toernooi ook genomen moet worden.