Hoofdmenu:
Vrijdag 11 november 2016
Zo. Ik ben nu een echo-
‘Heeft u dit onderzoek weleens gehad?’ vroegen ze me gisteren verschillende malen in het ziekenhuis. Op dat moment moest ik daar nog ‘nee’ op antwoorden. Wel kon ik, wijzend op mijn achterste, daaraan toevoegen dat ik wel eens een colonscopie heb gehad, ‘maar nog nooit zo’n onderzoek met een slang via de mond.’
Ik vond het zo’n gekke vraag. Alsof de meeste mensen zo’n onderzoek weleens hebben gehad. Maar ach, zo zal het ook niet bedoeld zijn, ze wilden weten of ze me nog moesten uitleggen hoe het gaat en dat is best interessant. Je krijgt namelijk een soort brede bijtring in je mond, die met een elastieken band om je hoofd vastgezet wordt. Even daarvoor had ik met een verstuiver een brandend, naar bananen smakend goedje in mijn mond gespoten gekregen door een aardige dame die me gebood het door te slikken. Het was bedoeld om mijn keel te verdoven, maar toen mijn tong raar en dik begon aan te voelen, vreesde ik dat ik te laat was gaan slikken. En met die bijtring kon ik al helemaal niet meer slikken, leek het. Maar toen ik dat met mijn dikke tong zei, vond de aardige mevrouw dat ik me moest ontspannen en voegde daaraan toe dat alles goed zou komen. Kennelijk was dat ook het moment waarop het roesje door het infuuspompje op mijn hand werd gespoten, want ik heb het inbrengen van de slang door mijn bijtring, keel, slokdarm en maag helemaal niet meer meegemaakt.
Mijn ogen gingen pas weer open toen ik terug was op de kamer, waarvandaan ik in een ziekenhuisbed met Walter aan mijn zijde, eerder op de middag ook vertrokken was naar de endoscopieruimte. Twee hapjes weefsel heeft de endoscoop-